လူတခု ပူမႈရယ္တဲ့ ဆယ္ကုေဋဆိုတဲ့ စကားေလးက အလြတ္ေျပာခဲ့တာ မဟုတ္မွန္း ေသခ်ာေလရဲ႕။ လူမွန္ရင္ ပူပင္ေသာက ကင္း တယ္ရယ္လို႔မွ မရွိၾကေလဘဲ။ စိုးရိမ္ေသာက ပူပင္ရတဲ့ အေပၚမွာ တံု႔ျပန္ပံုကြာျခားတာသာ ရွိမယ္၊ ပုထုဇဥ္လိုင္စင္ ရထားသမွ်ေတာ့ ကင္းလြတ္ခြင့္ မရႏိုင္ေပဘူး။ ခႏၶာကိုယ္အပူက ေျဖသာႏိုင္ေသးရဲ႕၊ စိတ္အပူက ေလေအးစက္နဲ႔ ေျဖလို႔ ရတာမ်ိဳးမွ မဟုတ္ တာ။
ဒါေၾကာင့္လည္း ေဆးပညာမွာ စိုးရိမ္ေသာက ပူပန္ရျခင္းကို ေရာဂါတခုလိုသတ္မွတ္ရ ျပန္ပါတယ္။ ဒီေနရာမွာ လူႀကီးေတြကကိုယ့္ ပူပန္မႈမွ ပူပန္စရာထင္တတ္ၿပီး ကေလးရဲ႕ စိုးရိမ္ေသာကကို သိပ္အေရးမႀကီးသလို ထင္တတ္ၾကပါတယ္။ အမွန္ေတာ့ အရြယ္နဲ႔ အေတြ႔အႀကံဳအရ စိုးရိမ္ေသာက ျဖစ္ေစတဲ့ အေျခအေနကို ခံႏိုင္ရည္က ကေလးေတြမွာ ပိုၿပီး ဂ႐ုစိုက္ရမယ္ ဆိုတာ သိေစခ်င္ပါတယ္။
စိုးရိမ္ပူပန္ရျခင္းဆိုတာ ဘာလဲ
စိုးရိမ္ေသာက ဆိုတာ လူသားရဲ႕ ပံုမွန္တံု႔ျပန္မႈ တခုပါ။ အေရးႀကီးတဲ့ ဇီဝလုပ္ငန္းတခုေပါ့၊ အႏၲရာယ္ ဒါမွမဟုတ္ ၿခိမ္းေျခာက္မႈတခု ႀကံဳရင္ သတိေပးတဲ့ ျဖစ္စဥ္ပါ။ အဲဒီလို အခ်ိန္မွာ ကိုယ္ေရာစိတ္ပါ တံု႔ျပန္ လာပံုေတြကို ၾကည့္ရင္ မူးေဝလာတာ၊ ႏွလံုးခုန္ ျမန္လာ တာ၊ အသက္႐ႉ က်ပ္လာတာ၊ ေခြ်းေစးေတြ ပ်ံၿပီး လက္ေတြ ေျခေတြ တုန္လာတာ ျဖစ္ဖူးၾကမွာပါ။
ဒါဟာ ဦးေႏွာက္က ဒီအေျခအေနမ်ိဳးေတြမွာ ထြက္လာတတ္တဲ့ စိတ္ဖိစီးမႈဆိုင္ရာ ေဟာ္မုန္းေတြေၾကာင့္ ျဖစ္လာရတာပါပဲ။ ဒီျဖစ္ စဥ္က အလိုအေလ်ာက္ ျဖစ္လာတာပါ။ အဲဒါနဲ႔အတူ တကယ္ ေရွာင္လႊဲမရတဲ့ အေျခအေနလို႔ လက္ခံၿပီးရင္ ဘယ္လို ကိုင္တြယ္ေျဖ ရွင္းမလဲ ဆိုတာကိုပါ ဦးေႏွာက္က လိုက္ပါေဆာင္ရြက္ပါတယ္။ ျပန္ခ်မလား၊ ထြက္ေျပးမလား ဆိုတာမ်ိဳး ေပါ့။ အဲဒီလို ဆံုးျဖတ္ခ်က္ ခ်တဲ့အေျခအေန ေရာက္ၿပီးရင္ေတာ့ လူက ျပန္လည္ တည္ၿငိမ္သြား ပါတယ္။
ပံုမွန္ စိုးရိမ္ပူပန္မႈ
လူတိုင္းမွာ စိုးရိမ္ပူပန္မႈကို တခ်ိန္မဟုတ္ တခ်ိန္ ခံစားေနၾကရတာ ပါပဲ။ အသက္အရြယ္ မေရြး ကိုယ္နဲ႔ အကြ်မ္းတဝင္မရွိတဲ့ အေျခ အေန တခုခုနဲ႔ ႀကံဳတိုင္း ခံစားရတာမ်ိဳးပါ။ ကေလးေတြမွာလည္း ႀကံဳရတာ ပါပဲ။ စာေမးပြဲ ေျဖခ်ိန္၊ ေက်ာင္း ေျပာင္းေရႊ႕ခ်ိန္ေတြ မွာဆို သိသာပါတယ္။ ဒီ အေျခအေနေတြက ပံုမွန္ ပူပန္မႈေတြ ျဖစ္ေစပါတယ္။
ဘာျဖစ္မွာပါလိမ့္၊ ဘယ္လိုမ်ား ႀကံဳရမွာ ပါလိမ့္၊ ေမွ်ာ္လင့္မထားတဲ့ ကိစၥ တခုခု ႀကံဳေလမလား ဆိုတဲ့ အေတြးေတြ ေပၚလာမွာပါပဲ။ တခ်ိဳ႕ စိုးရိမ္ပူပန္မႈေတြကေတာ့ ပံုမွန္ျဖစ္သလို၊ လႈပ္ရွားတက္ႂကြမႈေတာင္ ျဖစ္ေစပါတယ္။ ဂ႐ုစိုက္ၿပီး ဘယ္လို အေကာင္းဆံုး လုပ္ မလဲ ဆိုတာမ်ိဳးကို စဥ္းစားလာတာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ စိုးရိမ္ပူပန္စရာေတြက ျပင္းထန္ၿပီး မၾကာခဏႀကံဳလာရၿပီဆိုရင္ လုပ္ႏိုင္ကိုင္ႏိုင္ တဲ့ အရည္အေသြးေတြပါ က်ဆင္းလာတတ္ ပါတယ္။ ေပ်ာ္ရႊင္ ေကာင္းမြန္တဲ့ ဘဝ ေပ်ာက္ဆံုး သြားရတဲ့အထိ ျဖစ္တတ္ပါတယ္။
စိုးရိမ္ေသာက ေဝဒနာ
စိုးရိမ္ပူပန္တတ္ျခင္းက ပံုမွန္ထက္ လြန္ကဲၿပီး ေရာဂါတခု ျဖစ္လာတတ္ ပါတယ္။ စိတ္နဲ႔ သက္ဆိုင္တဲ့ ေရာဂါေတြထဲမွာ ေတြ႔ရ အမ်ားဆံုး ေဝဒနာ တခုပါပဲ။ စိုးရိမ္ေသာက လြန္ကဲတဲ့ ေရာဂါကို ေဆးပညာအရ အမယ္ကြဲေတြ သတ္မွတ္ထား ၾကေပမယ့္ အေျခခံ တူ တာကေတာ့ ေရရွည္ ျပင္းထန္လာရင္ ေန႔စဥ္ဘဝကို ပံုမွန္ မလည္ပတ္ႏိုင္ေတာ့တာ ပါပဲ။
ဒီေရာဂါရဲ႕ လကၡဏာေတြက တျဖည္းျဖည္းမွ ေပၚလာတာမ်ိဳး ရွိသလို ႐ုတ္တရက္လည္း ေပၚေပါက္ႏိုင္ပါတယ္။ ကေလးေတြမွာ က်ေတာ့ စိုးရိမ္ေသာက ေရာဂါ ရွိေနၿပီလား ဆိုတာကို အေၾကာင္း မသိမခ်င္း ခန္႔မွန္းသိရွိဖို႔ ခက္ခဲျပန္ ပါတယ္။
ကေလးေတြမွာ ေတြ႔တတ္တဲ့စိုးရိမ္ေသာက ေဝဒနာေတြမွာ – “အေထြေထြ စိုးရိမ္ပူပန္မႈ” ဒါကေတာ့ အေတြ႔ အမ်ားဆံုးပါ။ ကေလး က သာမန္ထက္ပိုကဲၿပီး ေက်ာင္းသြားဖို႔ စတဲ့အေထြေထြ ေတြကို ပူပန္လြန္ေနတာမ်ိဳးပါ။ အဲဒီအခါမ်ိဳးမွာ ႐ုပ္ပိုင္းဆိုင္ရာ လကၡဏာ အေနနဲ႔ ေတြ႔ရတတ္တာက ေခါင္းကိုက္တယ္၊ ဗိုက္နာတယ္၊ ႂကြက္သားေတြ ေတာင့္တင္း တယ္၊ ပင္ပန္း ႏြမ္းလ် ေနတတ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေက်ာင္းပ်က္မ်ား လာတာ၊ လူနဲ႔သူနဲ႔ လႈပ္ရွားလုပ္ကိုင္တာေတြ ေလ်ာ့ပါးလာတာ ေတြ႔ရပါတယ္။ ဒါက ဝန္ထုပ္ဝန္ပိုး ျဖစ္ လာၿပီး ကေလးရဲ႕ ေရရွည္ ဘဝကိုပါ ထိခိုက္ ေစပါတယ္။
“စိတ္စြဲလြန္ ေဝဒနာ” စိုးရိမ္ပူပန္မႈ လြန္ကဲၿပီး တခုခုကို အစြဲလြန္လာ တာပါ။ တခုခုကို အၿမဲ စိုးရိမ္ ေနတတ္တာ၊ တခုခုကို ခဏ ခဏ အဖန္ဖန္လုပ္မိ ေန တတ္တာမ်ိဳး ပါ။ အလကားေနရင္း အႀကိမ္မ်ားစြာ ဖံုခါေနတာေတြ၊ လက္ကို မျပတ္တမ္း ေဆးေနတာ ေတြ၊ တံခါးကို ဖြင့္လိုက္ ပိတ္လိုက္ လုပ္ေနတာမ်ိဳးေတြ ေပါ့။
“ေၾကာက္ရြံ႕မႈ” ပံုမွန္ေၾကာက္ရြံ႕တာမ်ိဳး မဟုတ္ဘဲ တခုခုကို အေၾကာက္လြန္တာမ်ိဳးပါ။ အျမင့္ကို ေၾကာက္တာ၊ ေခြးျမင္တာနဲ႔ ေၾကာက္တာ၊ ေလ ယာဥ္ စီးဖို႔ေၾကာက္တာ မ်ိဳးေတြေပါ့။ ဒါကို အားေပးၿပီး ေဖးမလုပ္ေဆာင္ေပးတာမ်ိဳး မရွိရင္ အဲဒီေၾကာက္စိတ္က တသက္တာ စြဲေန တတ္ ပါတယ္။
“လူေရွ႕သူေရွ႕ မထြက္ရဲတာ” လူထူရင္ ေရွ႕ထြက္ဖို႔၊ စကားေျပာဖို႔ တုန္ရီေနေအာင္ ေၾကာက္တာမ်ိဳးပါ။ အမ်ားစု ျဖစ္တတ္ေပမယ့္ အေလ့အက်င့္ ရွိလာရင္ သက္သာ လာတတ္ ပါတယ္။
“ထိတ္လန္႔တၾကား ျဖစ္တတ္တာ” ဒါကေတာ့ ျမင္သာတဲ့ အေျခအေန မဟုတ္ပါဘူး။ ႐ုတ္တရက္ ႏွလံုးခုန္ ျမန္လာတာ၊ အသက္႐ႉ က်ပ္လာတာ၊ မူးေဝလာတာ၊ ထံုက်ဥ္လာတာေတြ ေပါ့။
“ထိခိုက္နာက်င္မႈ တခုခုေၾကာင့္ ျဖစ္လာတဲ့ စိုးရိမ္ေသာကေဝဒနာ” ဒါကေတာ့ စိတ္ေရာကိုယ္ပါ နာက်င္ ထိခိုက္ေစတာေတြကေန ျဖစ္လာတာပါ။ အဲဒီ အျဖစ္အပ်က္ကို ခဏခဏ ျပန္ျမင္ေနတာ၊ အိပ္မက္ဆိုးေတြ အၿမဲမက္တာ၊ အလိုလို ေၾကာက္ေနတာေတြ ေတြ႔ ရပါတယ္။
ကေလးေတြမွာ ပူပန္စရာ အေျခအေနေတြ ႀကံဳရေပမယ့္ အၿမဲတမ္းေတာ့ စိုးရိမ္ေသာက ေရာဂါသည္ ျဖစ္သြားတာမ်ိဳး မဟုတ္ပါဘူး။ စိုးရိမ္ေသာက ရွိေနၿပီလို႔ ေျပာစရာ လကၡဏာေတြမွာ -
- စိုးရိမ္ပူပန္မႈ လြန္ကဲတာေတြက ရက္မ်ားစြာ ခံစားရတာ
- ညေတြမွာ အိပ္မေပ်ာ္ဘဲ ေန႔ဘက္ေတြမွာ အိပ္ခ်င္ေနတတ္တာ
- ႏိုးေနတဲ့ အခ်ိန္ေတြမွာလည္း ဂနာမၿငိမ္တာနဲ႔ အားကုန္ခန္း ႏြမ္းလ်ေနတာ
- အာ႐ံုစိုက္လို႔ မရတာ
- စိတ္တိုေနတတ္တာ အစရွိတာေတြ ေတြ႔ရမွာပါ။
အဲဒါေတြ နိစၥဓူဝ ျဖစ္လာရင္ေတာ့ ကေလးရဲ႕ေန႔စဥ္ဘဝျဖစ္တဲ့ေက်ာင္းမွာ အာ႐ံုစိုက္တာ၊ အိပ္တာ၊ စားတာေတြ ထိခိုက္ လာေတာ့ မွာပါ။ ပိုၿပီး ဆိုးတာက ကေလးေတြခမ်ာ သူတို႔ ဘယ္လို ခံစားေနရတယ္ ဆိုတာ လူႀကီးေတြကို ေျပာေလ့ မရွိတာပါ။ တျခားသူ ေတြ..၊ အထူးသျဖင့္ မိဘေတြက သူတို႔ ေျပာတာကို နားလည္လက္ခံေပးဖို႔ မရြံ႕မရဲ ျဖစ္ၾကလို႔ပါ။
သူတို႔ကို “ညံ့လိုက္တာ၊ လူေၾကာက္၊ ဒါေလးမ်ား” ဆိုတဲ့ မွတ္ခ်က္ေတြ ေပးမွာ စိုးရြံ႕ၾကတာပါ။ အဲဒီလို ထုတ္ေဖာ္ ေျပာျပဖို႔ ေဝးလာ ရာကေန ပိုၿပီး အထီးက်န္၊ ပိုၿပီး နားလည္ရခက္သူေတြ ျဖစ္ၾကရတာပါ။ ဒါေပမယ့္လည္း ဒါေတြကို စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာ ကုထံုးေတြနဲ႔ ဒီေခတ္ အခါမွာ ျပဳျပင္ ေဖးမေပးႏိုင္လာပါၿပီ။
စိုးရိမ္ေသာကရဲ႕ အေၾကာင္းရင္းေတြ
ဘာေၾကာင့္လို႔ အတိအက်ေျပာဖို႔ ခက္ေပမယ့္ ပညာရွင္ေတြကေတာ့ ပတ္သက္ဆက္ႏႊယ္ေနတယ္လို႔ ထင္ရတဲ့ အေၾကာင္းေတြမွာ မ်ိဳး႐ိုး၊ ဦးေႏွာက္ရဲ႕ ဇီဝကမၼ ျဖစ္စဥ္၊ ဗီဇအရ တခုခုကို တံု႔ျပန္မႈ၊ စိတ္ဖိစိးမႈမ်ားတဲ့ ဘဝအေျခအေနနဲ႔ အမူအက်င့္ေတြကို ၫႊန္းပါတယ္။
မိသားစုမွာ စိုးရိမ္ေသာက ေရာဂါ ရွိေနရင္ ကေလးတေယာက္ အဖို႔၊ သူလည္း ျဖစ္ႏိုင္ေျခ မ်ားတာမ်ိဳး ေပါ့။ လူတိုင္း အဲဒီလိုျဖစ္ တာေတာ့ မဟုတ္ဘူးေပါ့။ ငယ္ရြယ္စဥ္မွာ သူအခ်စ္ဆံုး မိဘလိုမ်ိဳး တေယာက္ေယာက္ ကြယ္လြန္တာ၊ မိဘေတြ ကြာရွင္းတာမ်ိဳးေတြ၊ အရမ္းတြယ္တာ ေနတဲ့ ေဒသကေန ေျပာင္းေရႊ႕ရတာမ်ိဳးေတြ ကလည္း အေၾကာင္းခံေတြ ပါပဲ။ အၾကမ္းဖက္ ဆက္ဆံခံရတာ မ်ိဳးေတြလည္း ပါဝင္တာေပါ့။
မိသားစုဝင္ထဲက အေၾကာက္လြန္၊ အစိုးရိမ္ လြန္ေနသူေတြ ရွိေနရင္လည္း ကေလးကို ကမၻာႀကီးက ထိတ္လန္႔စရာလို႔ ျမင္ေစတာပါ။ အဆင္မေျပ၊ ၾကမ္းတမ္းဆူပူေနတဲ့ မိသားစု အသိုင္းအဝိုင္းက ေပါက္ဖြားလာတဲ့ ကေလးေတြက ပိုဆိုးတဲ့ အေနအထားကို ေရာက္ ၾကတာ ေတြ႔ရပါတယ္။ ကေလးရဲ႕ အေျခအေနကို ၾကည့္ၿပီး စိတ္ေရာဂါ ပညာရွင္ေတြနဲ႔ တိုင္ပင္ေဆြးေႏြး အေျဖရွာၾကည့္ တာ က အေကာင္းဆံုး ကုထံုးပါပဲ။
လုပ္ေပးသင့္တာေတြ
ကေလးေတြ အတြက္ စိုးရိမ္ပူပန္မႈကို မိသားစုဝင္၊ အုပ္ထိန္းသူ အျဖစ္ အေကာင္းဆံုး ကူညီေပးႏိုင္တဲ့ နည္းလမ္း ကေတာ့ သူတို႔ရဲ႕ ျပႆနာေတြကို အေထာက္အကူ ျဖစ္ေစတဲ့ ကိုယ္က တစံုတရာ ဆံုးျဖတ္ခ်က္မေပးဘဲ အသိအမွတ္ ျပဳေပးျခင္း ပါပဲ။ သူ႔ရဲ႕ ေန႔စဥ္ အျပဳအမူ ခံစားခ်က္ေတြကို နားလည္ေအာင္ ႀကိဳးစားေပး ရမွာပါ။ တျခား အေပါင္းအသင္း မိတ္ေဆြေတြ၊ သူ႔ရဲ႕ ဆရာေတြနဲ႔ စကား စျမည္ေျပာ၊ တိုင္ပင္ၾကည့္ တာလည္း ေကာင္းတဲ့ နည္းပါပဲ။
သည္းခံတာ၊ အျပဳသေဘာ ေဆာင္တာေတြက ကေလးရဲ႕ ေဝဒနာကို ကုသရာ ေရာက္ပါတယ္။ တခါတရံမွာ ကိုယ့္ရဲ႕ ဖိစိးမႈေတြကို ကိုယ္ဘယ္လို ေက်ာ္ျဖတ္ႏိုင္ခဲ့တယ္ ဆိုတာမ်ိဳး ကေလးနဲ႔ စကား စျမည္ ေျပာတာကလည္း အေထာက္အကူ ပါပဲ။ ကေလးကို စိုး ရိမ္ ပူပန္စရာ ေတြထက္ ေပ်ာ္ရႊင္စရာေတြ ပိုၿပီးေနရာေပးဖို႔ အၿမဲ သတိေပး လမ္းၫႊန္ေနတာလည္း နည္းတခုေပါ့။ နည္းလမ္းမွန္ ေတြနဲ႔ ကေလးကို စိုးရိမ္ေသာကေတြ ေက်ာ္ျဖတ္ႏိုင္ဖို႔ အေထာက္အကူ ေပးတာက သူ႔ရဲ႕ အနာဂတ္ကို ေပါ့ေပါ့ပါးပါး ရင္ဆိုင္ ေက်ာ္ျဖတ္ သြားေစမွာပါ။
ေဒါက္တာသက္ဦး
Credit>> ဧရာဝတီဘေလာ့
ေဒါက္တာသက္ဦး
Credit>> ဧရာဝတီဘေလာ့